เมื่อท่านนบี (صلى الله عليه وسلم) ส่งซอฮาบะฮฺออกไปทำงานศาสนา ท่านจะสั่งกำชับว่า จงทำให้ศาสนาเป็นเรื่องง่ายในการปฏิบัติ อย่าบีบคั้นจนเกินไป อย่าทำให้เกิดความยากลำบากในการปฏิบัติ จนกระทั่งทำให้คนอื่นหนีจากเรา จงนำเอาความดีของชาวมะดีนะห์ไปสู่ชาวมักกะฮฺ และจงเอาความดีของชาวมักกะฮฺมาสู่ชาวมะดีนะห์
การปฏิบัติอาม้าลส่วนตัวของเราเป็นศาสนา และเช่นเดียวกัน การเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างมนุษยชาติ ก้อเป็นศาสนาด้วย ดังนั้นเราต้องระวังคำพูด การกระทำ ในการเชื่อมสัมพันธ์กับมนุษย์ ถ้าเรามีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้อื่น มันจะเป็นพื้นฐานแห่งความดีหลายๆ อย่าง เราจึงต้องปฏิบัติกับผู้อื่นด้วยเอี๊ยะซาน คือการทำดีกับคนอื่นในการมุอามาลาตของเรา เมื่อการมุอามาต หรือการเชื่อมสัมพันธ์กับผู้อื่นมีเอี๊ยะซาน ก้อจะดึงหัวใจของผู้คนให้อ่อนโยนได้
คุณสมบัติหนึ่งในการที่จะมุอามาลาตกับผู้คน ก้อคือ ฮุซนุซซอนحسن الظن (การมองผู้อื่นในแง่ดี) พยายามคิดดีกับผู้อื่น เมื่อเราอยู่ในสังคม อยู่กับมิตรสหาย เมื่อเราคิดดีกับคนอื่น เราก้อจะเห็นความดี เมื่อเราเห็นความดี เราก้อจะได้รับประโยชน์แห่งความดีอันนั้น แต่ถ้าหากซูอุซซอน سوء الظن (คิดไม่ดีกับคนอื่น) ความไม่ดีก้อจะเปิดเผยออกมา และเมื่อเราเห็นความไม่ดี เราก้อจะได้รับผลสะท้อนจากความไม่ดีอันนั้นไปด้วยเช่นเดียวกัน
ชัยฏอนไม่สามารถจะทำให้มุสลิมคนหนึ่งทำชิริกใหญ่ๆ ได้ แต่แผนการของมันคือ ซูอุซซอน سوء الظن พยายามยุยงให้ผู้ศรัทธาคนหนึ่งคิดไม่ดีกับผู้ศรัทธาอีกคนหนึ่ง นั่นคือสิ่งที่ซัยฏอนจะใส่เข้าไปในหัวใจของคนที่เคร่งศาสนา เพื่อให้เกิดความแตกแยกในหมู่พวกเขา เพราะเมื่อผู้คนที่เคร่งครัดศาสนา มีความรู้สึกที่ไม่ดีต่อกันแล้ว เมื่อนั้น เอี๊ยะติมาด اعتماد กับ ตะอาวุน تعاون จะหมดไป คือความไว้วางใจจะหมดไป การช่วยเหลือซึ่งกันและกันจะไม่มี ทำให้มุสลิมทั้งหมดอ่อนแอ นี่คือเป้าหมายของชัยฏอน
ซอฮาบะฮฺของท่านนบี(صلى الله عليه وسلم) คนหนึ่ง ซะฮัล บิน ฮุเนดฺ ท่านมักจะพูดกับผู้คนอยู่บ่อยครั้งว่า “พวกท่านจงคิดว่าความผิดพลาดต่างๆ นั้นมาจากตัวเอง” (อิสตะฮีมูอันฟุซะกุม) ที่มันเป็นอย่างนี้เพราะความผิดพลาดของตัวฉัน, เพราะฉันบกพร่อง,เพราะฉันอ่อนแอ ..เมื่อคนที่คิดว่าเป็นความบกพร่องของตัวเอง ก้อจะเป็นการง่ายดายที่เค้าจะมีการอิสละฮฺปรับปรุงตัวเค้า แต่ถ้าหากเค้าคิดว่าเป็นความผิดพลาดของคนอื่น การที่จะอิสละฮฺหรือปรับปรุงตนเองก้อจะไม่มี
ท่านนบี (صلى الله عليه وسلم) มักจะพูด และสาธยายถึง มะนากิบمناقب (หมายถึงวีรกรรม หรือผลงานของซอฮาบะฮฺแต่ละคน) จนกระทั้งอุลามาอฺมีการรวบรวมเป็นหนังสือหลายๆเล่ม เช่น มะนากิบของอบูบักรأبو بكر, มะนากิบบของอุมัรعمر, มะนากิบของอบูซัรأبو ذرّ และมากมายที่ท่านนบี(صلى الله عليه وسلم) พูดถึงวีรกรรม และผลงานของซอฮาบะฮฺ นี่คือตัวอย่างของฮุซนุซซอน การมองหาความดีงามของคนที่ร่วมสังคมกับเรา
สังคมแห่งอิสลาม เป็นสังคมที่จะต้องมองความดีซึ่งกันและกัน เพราะการที่คนหนึ่งมีกาลีมะฮฺ “ลาอิลา ฮ่าอิ้ลลั้ลลอฮฺ” อยู่ในหัวใจ เค้าจะต้องมีความดีบางอย่างอยู่ อัลลอฮฺจึงได้ให้ฮิดายะฮฺทางนำกับเค้า ดังนั้นเราจึงต้องพยายามมองหาความดีของคนอื่น และหากต่างคนต่างมองความดีของคนอื่น เราก้อจะเป็นผู้ซึ่งแลกเปลี่ยนความดีซึ่งกันและกัน ความดีก้อจะแพร่กระจาย และนี่คือสิ่งที่ท่านนบี(صلى الله عليه وسلم) ได้วางแนวทางเอาไว้
