“อลงกรณ์” ส่งข้อความถึง” อนุทิน” นโยบาย”กัญชาเสรี” ไม่ใช่กลัวดัง แต่กลัวดับ ชี้ ที่พรรคร่วมรัฐบาล ไม่ชูมือหนุนให้ผ่านสภาฯ เพราะเกรงจะกระทบ เยาวชน นำมาใช้ในทางที่ผิด
“….ถูกขัดขา เพราะเขากลัวพรรคดังเกินไป เขาจึงดึงเอาไว้…”
อนุทิน ชาญวีรกุล
“ด้วยรักและห่วงใย…ไม่ได้กลัวดัง แต่กลัวดับครับพี่หนู…”
อลงกรณ์ พลบุตร
ดูยูทูปอ่านสื่อออนไลน์แต่เช้ามืด เกี่ยวกับข่าวที่พี่หนู พูดที่ขอนแก่นเมื่อวันวาน ก็รู้สึกห่วงใยและขอให้หลักคิดมุมมองใหม่ในฐานะพี่คนหนึ่ง ที่หวังดีว่า พี่หนูกำลังคิดผิด 2 ผิดครับ
ผิดแรก คือ เข้าใจผิดเพื่อนๆที่เป็นพรรคร่วมรัฐบาล “….ถูกขัดขา เพราะเขากลัวพรรคดังเกินไป เขาจึงดึงเอาไว้…” ..อนุทิน ชาญวีรกุล
พี่หนูในฐานะหัวหน้าพรรคภท.ทราบดีว่า พรรคร่วมรัฐบาลทุกพรรค มีจุดยืนตรงกันคือ สนับสนุนกัญชาเสรีทางการแพทย์ เพื่อสุขภาพเพราะเป็นสมุนไพรยาไทย (กระทรวงเกษตรและสหกรณ์ก็สนับสนุนแนวทางนี้)
แต่เมื่อพี่หนูเร่งเปิดเสรีกัญชามาพักใหญ่ โดยยังไม่มี พระราชบัญญัติมารองรับ ก็เกิดลางร้าย ผลลบมีการเสพสูบ และ ใช้กัญชากันเสรีแบบควบคุมไม่ได้ เพราะปลูกได้ซื้อง่าย ขายคล่อง ไร้มาตรการกำกับดูแล ที่ดีพอ
จนลามลึกไปถึงนักเรียน นักศึกษา เด็กเยาวชน ชายหญิง ลูกหลานของเรา จึงเกิดกระแสตีกลับไม่เอากัญชาเสรี จนเกิดปรากฎการณ์โรงเรียนขึ้นป้าย ”เขตปลอดกัญชา” และคุณหมอนับพัน ออกมาคัดค้าน
ซึ่งกระทบต่อนโยบายกัญชาเสรีเพื่อการแพทย์และสุขภาพของพรรคร่วมรัฐบาลอื่นๆ ที่เกรงว่านโยบายดีๆ จะพังเพราะปัญหาการบริหารจัดการ จนท้ายที่สุด มีการยับยั้งร่างกฎหมายในสภาฯ.ให้ไปทบทวนใหม่ให้รอบคอบรัดกุม
พี่หนูจึงไม่ควรมองว่าเป็นการขัดขา …โดยคิดว่า พรรคร่วมรัฐบาลกลัวภท.จะดัง แต่ควรรับฟังเหตุผลข้อเท็จจริง อีกด้านหนึ่งว่า ที่เกิดเหตุการณ์ทั้งในและนอกสภาฯด้วยเหตุว่า เขากลัวอนาคตของชาติจะดับเพราะเสพสูบกัญชาติดยา งอมแงมทั้งประเทศ
ไม่ได้กลัวดังแต่กลัวดับครับ… อุปมาอุปมัยง่ายๆคือ เพื่อนๆพี่ๆเ ห็นพี่หนู กำลังจะเดินตกหน้าผาสูง จึงช่วยกันยึดตัวไว้ หากปล่อยให้เดินต่อไปจะพาประชาชนเยาวชนลูกหลานตกหน้าผาตายไปด้วย
จากหวังดีกลับถูกมองเป็นหวังร้าย …นี่คือคิดผิดมองผิดพูดผิด ข้อแรกครับ
คนเป็นผู้นำอย่างพี่หนูควรเปิดกว้างฟังความรอบด้าน มีหลักคิดหลักยึด ที่ดีและยึดประโยชน์ส่วนรวมเป็นที่ตั้งก็จะเข้าใจสิ่งที่ พี่ให้ข้อคิดมานะครับ
ขอโทษที่วันนี้เขียนเสร็จเพียง”ผิดแรก” รอวันพรุ่งนี้หรือวันถัดไปจะเขียน”ผิดสอง”มาให้อ่านครับ.
ด้วยความห่วงใยและหวังดี
“พี่จ้อน” อลงกรณ์ พลบุตร
เพชรบุรี ,24 กันยายน 2565.
