เมื่อจุฬาราชมนตรีได้ประกาสกำหนดวัน อิด รายอ
เด็กๆหลายคนต่างเฮฮาเนื่องด้วยความดีใจที่จะได้รายอวันพรุ่งนี้
แต่เด็กคนนั้น กลับเศร้าและมีน้ำตา
หลายๆคนผ่านหน้าบ้านของเด็กคนนั้น กลับต้องสงสัย
ว่าทำไมเขาไม่ดีใจ เหมือนเด็กคนอื่นๆ
และแล้วมีโต๊ะครูท่านหนึ่ง ได้เดินผ่านหน้าบ้านของเด็กคนนั้น และได้เห็นเด็กคนนั้นกำลังนั่งเศร้าอยู่แต่หน้าบ้านไม่ได้ไปไหน ไม่เฮฮาเหมือนเด็กอื่นๆ
จึงได้เดินเข้าไปถามเด็กคนนั้น เหตุใดรึ เจ้าถึงไม่ดีใจกับวันอิด
คำตอบที่ได้มา ฉันคิดถึงพ่อ และ คิดถึงแม่ ทุกๆปีเมื่อครั้งแม่ยังมีชีวิต แม่จะพาฉันไปซื้อชุดรายอ แต่ปีนี้ฉันกลับต้องใส่ชุดเดิมของปีที่แล้ว
เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้ว โต๊ะครูก็ได้พูดต่อ
โอ้…เจ้าหนูเอย เจ้าอย่าได้เศร้าใจไปเลย…แท้จริงแล้วอัลลอฮฺกำลังทดสอบเจ้าอยู่ จงอดทนไว้นะ
เจ้าลืมแล้วหรือ … ท่านนบีก็กำพร้าพ่อแม่ของท่านตั้งแต่ท่านยังเด็ก แต่ท่านก็สามารถดำเนินชีวิตได้จนโต
และยังสามารถเป็นผู้นำประชาชาติได้อีกด้วย ฉนั้นเจ้าจงเข้มแข็งไว้เถอะ….
เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้ว เด็กคนนั้นก็ยิ้มขึ้นมาทั่นที และได้รู้ว่า .. บนโลกใบนี้ มิได้มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่กำพร้า
แต่ยังมีอีกหลายชีวิตที่เป็นเช่นเขาในวันนี้
#บางครั้ง ในวันที่เราเศร้าไม่เหลือใครอยู่ข้างกาย
เราไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย นอกจากกำลังใจจากคนที่เข้าใจเราจริงๆ
อินชาอัลลอฮ์ อย่าทำลายความหวังของใคร เพราะเขาอาจจะเหลืออยู่แค่นั้นก็ได้
แต่จงให้กำลังใจ เพื่อให้เขาได้เดินต่อไป
